Hester, de helft van een tweeling, is de eerstgeborene van Eduard Walg en Klaartje. Op 3 maart 1875 wordt zij samen met haar zus Mietje geboren in Ouderkerk aan den IJssel.

Lang verblijft Hester niet in Ouderkerk: anderhalf jaar later verhuist het gezin – ouders, tweelingzus en broertje Jacob – naar het nabijgelegen Lekkerkerk. Daar woonde een kleine Joodse gemeenschap met een (huis)­synagoge; waarschijnlijk was dit de reden voor de verhuizing. In Lekkerkerk werd het gezin uitgebreid met nog twee kinderen, totdat het gezin Walg compleet was.

Rotterdam en de kaashandel

Na elf jaar verhuizen de Walgs naar Rotterdam. Voor vader Eduard biedt de stad veel meer economische kansen. De kaashandel die hij in 1878 van zijn schoonvader had overgenomen, bloeit daar verder op. Hoewel de eerste jaren in Rotterdam ongetwijfeld moeilijk waren, weet Eduard zich al snel een goede naam te verwerven en opent hij een winkel aan de Schiedamsedijk.

Hester, inmiddels volwassen, doet daar haar eerste werkervaring op in de winkel van haar vader.

Huwelijk en gezin

Op 19 maart 1899 trouwt Hester met Meijer Prins. Omdat Meijer op dat moment officieel nog milicien is – al heeft hij groot verlof – moet hij eerst toestemming vragen om in diensttijd te mogen trouwen.

Na de huwelijksvoltrekking trekt Hester bij Meijer in, die een zuivelwinkel runt aan de Kipstraat 42. Ze huren er een kleine voorkamer met keuken. Veel financiële ruimte is er niet: de winkel in boter, kaas en eieren levert onvoldoende op. Al ruim een jaar later verkoopt Meijer de zaak en gaat hij aan de slag als los werkman. Hester is dan zwanger van hun tweede kind (het eerste kindje werd doodgeboren) en richt zich op haar groeiende gezin.

In het eerste decennium van de 20e eeuw krijgt het gezin Prins gestalte. Hester schenkt het leven aan vijf kinderen: Eduard, Jacob, Samuel, Aaron en Klaartje. Vooral Aaron baart zorgen. Hij lijdt vermoedelijk aan een psychische aandoening en wordt in zijn adolescentie meerdere keren opgenomen in het Nederlands Israëlitisch gesticht Het Apeldoornsche Bosch.

Meijer blijkt een man van vele beroepen, maar weinig geluk. Met bijna elke verandering van werk verhuist het gezin – in de eerste dertig jaar van hun huwelijk wel tien keer, steeds binnen Rotterdam. In 1934 vestigen Hester en Meijer zich in Den Haag. De meeste kinderen zijn dan al uit huis; alleen Aaron woont nog korte periodes bij zijn ouders.

Oorlogsjaren in Amsterdam

In augustus 1940, enkele maanden na het uitbreken van de oorlog, verhuist het echtpaar opnieuw, ditmaal naar Amsterdam. Aan de Lekstraat 36, op de rand van de Rivierenbuurt, wonen zij dicht bij hun kinderen Jacob en Klaartje. Ook Eduard komt na een dramatische gebeurtenis weer bij zijn ouders wonen. Aaron verblijft intussen in Het Apeldoornsche Bosch.

In Amsterdam worden Hester en Meijer geconfronteerd met de steeds verdergaande anti-Joodse maatregelen van de nazi’s. Joden mogen geen bioscopen, parken of dierentuinen meer bezoeken; ritueel slachten wordt verboden; en gemengde verenigingen worden gesloten.

Op 3 mei 1942 wordt het dragen van de gele ster verplicht. Drie weken later volgt de verordening dat Joden al hun bezit boven 250 gulden moeten afstaan aan de Duitse roofbank Lippmann-Rosenthal. De bewegingsvrijheid van de familie Prins wordt in de loop van 1942 steeds verder ingeperkt.

Deportatie en dood

In december 1942 verhuizen Hester en Meijer nog één keer: van de Lekstraat naar de Louis Bothastraat 17, 2 hoog (het huidige Albert Luthulistraat 17 II).

Daar sluiten zij in mei 1943 voor de allerlaatste keer hun voordeur achter zich. Op 14 of 15 mei worden zij gedeporteerd naar doorgangskamp Westerbork in Drenthe. Drie dagen later vertrekken zij met transport naar vernietigingskamp Sobibor.

Bij aankomst op 21 mei 1943 worden alle 2.511 passagiers van die trein direct vermoord. Ook Hester en Meijer verliezen daar hun leven.