Hoi, ik ben Marleen, 47 jaar en nog altijd single (ongelooflijk, maar waar 😉). Samen met mijn twee katten, Ome Kobus en Tante Truus, woon ik tegenwoordig in het fijne Krimpen aan den IJssel. Maar het langst heb ik gewoond in het naburige Ouderkerk aan den IJssel — een plaatsje dat nog steeds een stukje van mijn hart heeft.

In 2002 veranderde mijn leven drastisch. Na een zware rugoperatie werd ik ernstig ziek en lag ik twee maanden aan de beademing op de intensive care. Wat volgde waren moeilijke jaren, met regelmatige revalidatie en het leren omgaan met blijvende zenuwpijnen en energieproblemen. Het was een lange weg, maar met vallen en opstaan heb ik leren accepteren wat ik niet kan veranderen — en ben ik steeds beter geworden in het vinden van nieuwe manieren om mijn leven tóch op een mooie manier vorm te geven.

Die zoektocht bracht me bij onverwachte, nieuwe passies. Zo maak ik me tegenwoordig nuttig als bezoekersmaatje van ouderen in het nabijgelegen verpleeghuis, speur ik af en toe met mijn metaaldetector naar sporen uit het verleden, en heb ik een liefde ontwikkeld voor geschiedenis én tuinieren – iets waarvan ik vroeger nooit had gedacht dat ik het leuk zou vinden!

Wat mij tegenwoordig echt gelukkig maakt zijn de kleine dingen: een gezellige lunch met vrienden, het ruisen van de zee, het zachte zand tussen mijn tenen… en het mooiste geluid dat ik ken: de Grutto, Grutto, grutto.

Deze website is ontstaan vanuit één van mijn hobby’s: geschiedenis. De familie Walg, die rond 1880 in Ouderkerk aan den IJssel woonde, trok mijn bijzondere interesse. Mijn liefde voor streekgeschiedenis én mijn diepe betrokkenheid bij het tragische verhaal van de Jodenvervolging in Nederland leidden me naar dit familieverhaal.

Helaas zijn veel Joodse mensen uit de oorlogsjaren alleen nog bekend via hun personalia: hun naam, hun geboortedatum, en daarna meestal de plaats en datum waarop ze zijn vermoord. Dat raakte me.

Met deze website wil ik juist hún levensverhalen weer tot leven brengen. Ik wil ze opnieuw een gezicht geven, hun menselijkheid teruggeven en hun herinnering bewaren. Het voelt als een klein eerbetoon aan hun moed, hun bestaan, en aan een stukje geschiedenis dat nooit vergeten mag worden.